The first thing is to love your sport. Never do it to please someone else. It has to be yours.

Peggy Fleming, 2005

Blog archief

Olympic silver

Blog

Hieronder vertel ik over mijn belevenissen.

Wereldrecord!!!

15-11-2009

Jeeez! 57.7, ik lees het laatste cijfer niet eens! Nooit gedacht dat ik zo hard kon zwemmen… gedroomd en gevisualiseerd, maar ‘in real time’! Niet te geloven. Gekkenhuis, maar eigenlijk ook weer niet, want over drie minuten moet ik weer klaar staan voor de finale 50m vlinder. Natuurlijk wil een mannetje me direct meenemen, vast voor de doping denk ik nog, maar ik versta hem niet precies, zeg dat ik nog een keer moet zwemmen en wil weglopen. Dan zegt hij dat dat niet kan en blijkt dat ik eerst bij de scheidsrechter mijn pak moet laten checken. Gelukkig zit het embleempje van de FINA van de afgelopen WK, dat ik er al lang af had willen trekken, er nog op waardoor het misschien iets minder lang duurt. De man laat me een rondje draaien en daarna wil hij nog een keer de rits zien. Ik wil met alle liefde het hele pak voor hem uittrekken NA de wedstrijd, maar nu zal hij genoegen moeten nemen met twee rondjes draaien. Ook bij de persman van de FINA, die altijd een korte quote willen na de race en helemaal na zo`n race als deze, verontschuldig ik me en duik al pratend voor twee baantjes het uitzwembad in. Na een kleine minuut spring ik eruit, droog mijn pak af en krijg van Joyce, de fysio, mijn bib om op mijn pak te plakken voor het voorstellen van de 50m vlinderslag finale. En daar ga ik weer... Langzamer dan `s ochtends maar wat wil je ook, wel sneller dan in alle andere finales tot nu toe. Dan staat er, dit keer wel, direct een vrouwtje van de doping voor mijn neus. Ik teken en loop met haar in mijn kielzog snel terug naar onze plek, ondertussen allemaal felicitaties in ontvangst nemend, waar ik me nog nat in mijn trainingspak hijs, loop weer terug voor nog een bib en haast me vervolgens naar de medaille ceremonie.
De eerste tien minuten na mijn wereldrecord is er niet veel tijd om te genieten en ook daarna niet echt. `s Avonds na de dopingcontrole proosten we tijdens het eten op het wereldrecord. Daarna laat ik me behandelen door Joyce, want zij gaat niet meer mee naar Singapore en pak ik mijn koffer weer in. Rond een uur of tien duik ik mijn bed in, want de volgende ochtend vertrekken we alweer om 5.10 uur. Na drie uur draaien slaap ik nog niet. Er blijven allerlei dingen door mijn hoofd gaan. Na in Moskou opnieuw te zijn gestart met ‘de Tour’ met een pr op de 100m wissel, kwam Stockholm waar ik `s ochtends redelijk makkelijk naar 58.83 zwom. `s Middags in de finale was m`n race goed, maar doordat ik zo hard ging op de rug en mijn frequentie hoger lag kwam ik met mijn linker hand, niet mijn favoriete kant, uit bij het keerpunt en zwom 58.60… Het wereldrecord was in die race inmiddels bijgesteld naar 58.40. Toen kwam Berlijn. Eigenlijk was ik het racen al een beetje moe en de 100 wissel wel een beetje zat en wilde ik wat afwisseling. Ik wist dat ik misschien nog wel wat harder zou kunnen, theoretisch, maar dan zou alles perfect moeten gaan. De dingen die ik goed wilde doen herhaalde ik nog een paar keer bij het inzwemmen en in mijn hoofd. In de finale race van vandaag in Berlijn ging alles perfect en toen ik na het school/borst keerpunt, bij de schoolslag komt de rest van het veld meestal dichterbij, niemand zag wist ik dat het een hele goede tijd zou worden.
Het blijft bizar. De tijd om er nog eens rustig op terug te kijken en over na te denken moet nog komen.