Life is like swimming: sometimes you hit a wall and sometimes you make the right turns.

Blog archief

Olympic silver

Blog

Hieronder vertel ik over mijn belevenissen.

Reisdag Durban

14-10-2009

Gevoelsmatig is het eigenlijk zonde om maar voor vijf volle dagen helemaal naar de andere kant van de wereld naar Zuid-Afrika af te reizen. Maar wij, ervaren 21e eeuwse wereldreizigsters, doen alsof we niet anders gewend zijn. We drinken onze koffie voor vertrek op Schiphol, dineren in Terminal 5 van Heathrow en nuttigen ons ontbijt op het vliegveld van Johannesburg.

Ervaren reizigsters zijn we wel, maar we zijn vooral heel goed in het “schaapachtig de kudde volgen” zo blijkt. Wij weten best hoe we zelf in moeten checken, maar wanneer twee overijverige grondstewardessen dat perse voor ons willen doen, schakelen wij in de ‘het zal wel goed zijn mode’, laten het allemaal gebeuren en dan beginnen de problemen. Rita en Sita staan allebei bij een incheckcomputer te kleppen over vlucht- en stoelnummers. Natuurlijk is Rita veel sneller dan Sita en zegt vrolijk: “Te laat”, wanneer Sita vraagt naar de stoelnummers. Rita is daar al lang voorbij en weet het al niet eens meer. Zo kon het gebeuren dat wij op Heathrow staan en erachter komen dat Bibi en Ranomi op dezelfde stoel zitten naar Johannesburg! Foutje. We vliegen dus niet met dezelfde vlucht! Een goede wake-up call voor ons om vooral wakker en scherp te blijven zou je zeggen. Dit is nog maar het begin van een lange tour. Uiteindelijk hadden we wel weer de gezamenlijke aansluiting en kwamen we net voor de lunch tegelijk aan op onze plek van bestemming: Het Southern Sun Elangeni Hotel in Durban.  Ranomi, Inge en ik zijn hier om te zwemmen en Bibi is mee als coach.

Vooraf gewaarschuwd door iedereen om geld, waardevolle spullen en ook jezelf goed te berschermen, want Durban staat nummer één in het lijstje van meest onveilige steden voor toeristen, kom ik er even later op mijn kamer achter dat ik mijn telefoon mis. Na veel zoeken en overdenken waar die toch kan zijn, is uiteindelijk de enige mogelijke conclusie dat ik hem in het vliegtuig heb laten liggen…  Lekker scherp en weinig kans dat je die dan nog terugkrijgt. Na heel wat telefoontjes van de receptie met de luchtvaartmaatschappij en na onze verkenning van het Kings Park Aquatic centre, net naast het nieuwe voetbalstadion voor de halve finale van het WK 2010, verteld Francis de conciërge me dat mijn telefoon bij de gevonden voorwerpen op het vliegveld ligt. Echt mazzel! Vandaag hebben we al op het strand gewandeld zonder problemen, al in de taxi gezeten van en naar het vliegveld in het donker en heb ik mijn telefoon na een dagje onbeheerd laten zwerven weer terug! Misschien is deze stad zo crimineel nog niet!

Wel heb ik blijkbaar met het terugkrijgen van mijn telefoon al mijn geluk van de dag verspeeld, want wanneer ik me sta te verkneukelen bij het toetjesbuffet heb ik niet eens in de gaten dat ik met de mouw van mijn spierwitte vest vrolijk in de chocoladefontein hang! Dat wordt dus vroeg naar bed en kijken of ik morgen wel wakker en scherp ben. Lekker slapen.